जो बाळा जो जो रे भंडार भूषणा । सविता नंदना नीज बिरराणा।

सुरवंती हालवी सोन्याचा पाळणा। निद्रा करी बाळा दुष्ट दहना । जो बाळा ॥धृ. ।।

 

बिरदेव अवतार कलीयुगाशी । वैशाख वद्य चतुर्थी दिवशी।

सूर्योदय होता निर्जन वनासी। सुरवंती पोटी आला जन्मासी । जो बाळा ।। १ ।।

 

सुरवंती पोटी जन्मला बाळ। दासीजेनींचा झालासे काळ।

रूप दाविले त्यांना विक्राळ। बेशुद्ध झाल्या दासी तात्काळ । जो बाळा ।। २ ।।

 

विक्राळ रूप गुप्त करून। बाळ मातेपुढे करी रूदन ।

पृथ्वीवर तेव्हा झाले शुभचिन्ह। बालक दर्शना आले मुनीजन । जो बाळा ।। ३।।

 

शुक्ल पक्षी जैसा चंद्र वाढत । तैसा बालक मोठा चालला होत।

मातेसी लीला दावी अद्भुत । द्वादश दिन होईपर्यंत । जो बाळा ।। ४ ।।

 

बारावे दिवशी नाम ठेवण्याशी । सुरवंती स्तुती करिता देवासी ।

प्रसन्न सुरवर झाले गंगेसी । सत्वर आले निर्जन वनाशी। जो बाळा ।। ५ ।।

 

बारावे दिवशी बारशाचा बहार । बांधती सोन्याचा पालक सुरवर ।

बालकाचे नाम ठेविले बिर । सुरवंतीसी झाला आनंद थोर।जो. ।।६।।

 

गंगेशी बोलती समस्त सुरवर । तव पुत्र करील दुष्ट संहार ।

भक्त लोकांचा करील उद्धार। त्रिभुवनी कीर्ती वाढेल अपार। जो ।। ७ ।।

 

सांगोनी देव गले स्वस्थानी। चौघेमातंग आले तेरावे दिनी ।

पालकासह बालक घेवोनी। वधण्यासी गेले महाअरण्यी। जो. ।। ८ ।।

 

पालकी असता गंगानंदन । दूत बालकास शस्त्र मारून।

वध तयाचा केला म्हणून विश्रांती बैसले दूर जाऊन । जो. ।। ९ ।।

 

पालकी खेळता सुरवंती सुत । चकीत झाले पाहूनी दूत।

अग्नी पेटवून टाकीला त्यात तात्काळ झाला अग्नी तो शांत । जो. ।। १० ।।

 

बिरदेवे विक्राळ रूप दाविले। पाहूनी दूत भयभित झाले ।

बिरदेवासी तेव्हा शरण आले । आज्ञा घेऊनी नगरासी गेले । जो. ।। ११ ।।

 

बालक वनी करीता रूदन । शिवपार्वती आले धावून ।

वटवृक्षासी पालक बांधून । मधू निर्मुनी गाठीले स्थान। जो. ।।१२।।

 

सप्त देवता फिरता वनी। वृक्षाशी पालक देखिला त्यांनी।

पालकासह बालक घेवोनी । स्तुती गात गेल्या आपुल्या स्थानी । जो. ॥१३।।

 

एकाई बालका केले पालन । बिरदेवे दृष्टांचे घेतले प्राण।

भक्त लोकांचे केले रक्षण । नारू गाव उपाशी बिरा देई वरदान। जो. ।। १४।।